ﺩﻭ ﺗﺎ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ٩٠ ﺳﺎﻟﻪ، ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﺑﻬﻤﻦ ﻭ ﺧﺴﺮﻭ، ﺩﻭﺳﺘﺎﯼ ﺧﯿﻠﯽﻗﺪﯾﻤﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﮒ ﺑﻮﺩ، ﺧﺴﺮﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻧﺶ ﻣﯽﺭﻓﺖ. ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ: ﺑﻬﻤﻦ ﺟﺎﻥ، ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻯ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﻫﻢﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻟﻄﻔﺎً ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﻓﺘﻰ، ﯾﻪ ﺟﻮﺭﻯ ﺑﻪﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻭﻥ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﻯﮐﺮﺩ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ: ﺧﺴﺮﻭ ﺟﺎﻥ، ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻨﯽ . ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺵ ﺍﮔﻪﺍﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﻮﺩ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻬﺖ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﺩﻡ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﻤﻦ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻓﺖ. ﯾﻪ ﺷﺐ، ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎﻯ ﺷﺐ، ﺧﺴﺮﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﯾﺪ . ﯾﻪ شئ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﭼﺸﻤﮏ ﺯﻥ ﺭﻭ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭﻧﻮ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺯﺩ : ﺧﺴﺮﻭ،ﺧﺴﺮﻭ ... .,ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ : ﮐﯿﻪ؟ ﻣﻨﻢ، ﺑﻬﻤﻦ!, ﺗﻮ ﺑﻬﻤﻦ ﻧﯿﺴﺘﻰ، ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺮﺩﻩ!, ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﻤﻨﻢ ... .,ﺗﻮ ﺍﻻن ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮﯼ ﺑﻬﺸﺖ ! ﻭ ﭼﻨﺪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺏ ﻭ ﯾﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪ ﺑﺮﺍﺕﺩﺍﺭﻡ. ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ ! ﭘﺲ ﺍﻭﻝ ﺧﺒﺮﺍﻯ ﺧﻮﺏ ﺭﻭ ﺑﮕﻮ. ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ : ﺍﻭﻝ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺑﻬﺸﺖ ﻫﻢ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻥﺑﻬﺘﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺗﯿﻤﯽ ﻫﺎﻣﻮﻧﻢ ﮐﻪﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥﺍﯾﻨﺠﺎﻥ! ﺣﺘﻰ ﻣﺮﺑﻰ ﺳﺎﺑﻘﻤﻮﻥ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ. ﻭﺑﺎﺯﻡ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟﻮﻭﻧﯿﻢ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪﺑﻬﺎﺭﯾﻪ! ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﻤﻮﻥ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﯿﻢ ﻭ ﺯﻧﺎﻣﻮﻥ ﻏﺮ ﻧﺰﻧﻦ! ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺣﯿﻦﺑﺎﺯﯼ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﺁﺳﯿﺐ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻪ! ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ : ﻋﺎﻟﯿﻪ ! ﺣﺘﻰ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﯾﺪﻡ! ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺍﻭﻥﺧﺒﺮ ﺑﺪﻯ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﭼﯿﻪ؟ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ: ﻣﺮﺑﯿﻤﻮﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺯﻯ ﺟﻤﻌﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺗﻮﻯ ﺗﯿﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ!